مقدمه: آمار دانش­آموختگان بیکار دانشگاه­ها، نمایانگر ارتباط نامناسب برنامه­های درسی آموزش عالی با حوزه صنعت و مشاغل و توانایی­های بالقوه موجود در صنایع است و فقدان تخصص­های لازم در صنایع و افزایش بیکاران تحصیل­کرده فاقد مهارت­های لازم را نمایان می­سازد. برنامه­ریزی درسی مبتنی بر شایستگی، راهبردی است که می­توان از آن به­منظور پرورش شایستگی­های اساسی در دانشجویان و فراهم‌نمودن متخصصان تحصیل­کرده برای اشتغال در صنعت و کاهش دانش­آموختگان بیکار و افزایش اثربخشی در حوزه آموزش عالی و صنایع سود جست. این مقاله مروری با هدف تشریح جایگاه برنامه درسی مبتنی بر شایستگی نگارش شد.

  نتیجه­گیری: تحقیقات اندکی که در زمینه اشتغال دانش‌آموختگان آموزش عالی در ایران صورت گرفته نشان می ‌ دهد که برنامه ‌ های درسی آموزش عالی در پرورش و تقویت شایستگی ‌ های مورد نیاز دانش ‌ آموختگان از توفیق چندانی برخوردار نبوده ‌ اند و پس از ورود به حوزه شغلی به ‌ دلیل نداشتن شایستگی ، موجب اتلاف هزینه و کاهش اثربخشی در حیطه شغلی ‌ می ‌ شود. به ‌ منظور پرورش دانش‌آموختگانی شایسته می ‌ توان از رویکرد برنامه درسی مبتنی بر شایستگی سود جست. تدوین ‌ کنندگان برنامه ‌ های درسی باید به این نکته توجه داشته باشند که برنامه درسی بایستی به ‌ گونه ‌ ای تدوین شود که شایستگی ‌ های لازم را به‌منظور موفقیت دانش ‌ آموختگان در موقعیت ‌ های شغلی و مسایل زندگی در آنها ایجاد و تقویت نماید.