اهداف: ارزشیابی استادان از نظر کیفیت آموزشی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. با توجه به تناقضات فراوان در خصوص عوامل عمده ارزشیابی، هدف پژوهش حاضر، شناسایی وجوه مختلف نظرات اعضای هیات علمی دانشگاه گیلان در مورد صلاحیت دانشجویان برای ارزشیابی استادان و نحوه اجرای ارزشیابی بود.

  روش‌ها: این مطالعه با روش پیمایشی و روش‌ نمونه‌گیری‌ تصادفی منظم‌ در سال تحصیلی 88-1387 در اعضای هیات علمی دانشگاه گیلان انجام شد. با استفاده‌ از پرسش‌نامه‌ محقق‌ساخته که روایی و پایایی آن مورد تایید قرار گرفت، داده‌های لازم جمع‌آوری شد. برای تجزیه‌ و تحلیل‌ آماری داده‌ها از نرم‌افزار SPSS 16 و روش‌های آمار توصیفی و آزمون‌ غیرپارامتری مجذور کای استفاده‌ شد.

  یافته‌ها: 69 نفر (14/82%) از نمونه‌های مورد بررسی با کلیت ارزیابی کیفیت تدریس استاد توسط دانشجو موافق بودند. 48 نفر (14/57%)، با ارزشیابی توسط تمام دانشجویان و 70 نفر (33/83%) با ارزشیابی اساتید توسط دانشجویان در آخرین جلسه کلاسی موافق بودند . 53 نفر (09/63%)، بهترین فاصله زمانی ارزشیابی را هر دو نیمسال یک‌بار دانستند و 26 نفر (95/30%)، موافق اولویت‌بندی ضرایب محورهای ارزشیابی به‌صورت "کیفیت علمی، کیفیت تدریس‌ و اخلاق مدرسی" بودند.

  نتیجه‌گیری: ارزشیابی استادان باید به کمک دانشجویان صورت گیرد، اما باید برگه‌های ارزشیابی به همه دانشجویان داده شود، نه نمونه‌ای از آنان و برای این‌که دانشجو صرفاً تحت تاثیر مسایل شخصیتی استاد اقدام به ارزشیابی نکند، باید بیشترین امتیاز به کیفیت علمی، بعد به کیفیت تدریس و در قدم آخر به اخلاق مدرسی اختصاص داده شود.