اهداف: پرستاری، حرفه‌ای کاربردی است و آموزش بالینی اساس برنامه آموزش را تشکیل می‌دهد. آموزش بالینی به لحاظ اهمیت قلب آموزش حرفه‌ای شناخته می‌شود. این پژوهش به‌منظور تعیین وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه مربیان و دانشجویان پرستاری انجام شد.

  روش­ها: این پژوهش توصیفی- مقطعی در یکی از دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران در سال 1387 انجام شد. مطالعه به روش سرشماری با گروه نمونه‌ای شامل 59 دانشجوی پرستاری و 21 مربی پرستاری به انجام رسید. داده‌ها به‌وسیله پرسش‌نامه 6قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و 5 حیطه مرتبط با وضعیت آموزش بالینی (اهداف و برنامه آموزشی، برخورد مربی با دانشجو در محیط بالین، محیط آموزشی و نظارت و ارزشیابی) جمع‌آوری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری T مستقل، ANOVA و من- ‌ویتنی انجام شد.

  یافته­ها: 9/52% واحدهای پژوهش وضعیت آموزش بالینی را در حد خوب و 7/45% در حد متوسط و 4/1% در حد ضعیف ارزیابی نمودند. به نظر 1/55% دانشجویان، وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط، از نظر 85/42% در حد خوب و از نظر 04/2% در حد ضعیف بود. در مقابل، 19/76% مربیان این وضعیت را در حد خوب و 81/23% در حد متوسط ارزیابی نمودند. آزمون آماری من‌- ویتنی تفاوت دیدگاه دو گروه را معنی‌دار نشان داد (01/0>p). بین دیدگاه دانشجویان و مربیان در خصوص وضعیت آموزش بالینی در حیطه‌های اهداف و برنامه آموزش، مربی و نظارت و ارزشیابی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (05/0>p).