مقدمه: ارتباط، تعامل میان دو فرد با یک هدف مشخص می‌باشد. توانایی برقراری ارتباط صحیح نیز، یکی از مهارت‌های اساسی زندگی اجتماعی است که منجر به پیشرفت بشر می‌گردد. امروزه، آموزش علوم پزشکی، از آموزش‌های تئوری محض می‌باشد که به هدف کسب مهارت‌های انسانی و ارتباطی نیز معطوف شده است. شایان ذکر است که برقراری ارتباط صحیح با مراجعه‌کنندگان و بیماران اثرات مثبتی همچون: بهبود علائم حیاتی، کاهش درد و اضطراب و ... دارد و همچنین در راستای اختلال در ارتباط منجر به اشتباه در تشخیص و .. می‌شود که در نهایت نارضایتی بیماران را به همراه دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی سطح مهارت‌های ارتباطی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال ۱۳۹۶ می‌باشد.
روش: مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی است. جامعه آماری آن شامل ۲۸۱ دانشجویان شاغل به تحصیل در نیمسال دوم ۹۷-۹۶ دانشگاه علوم پزشکی قم می‌باشد. ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه دو قسمتی دارای اطلاعات دموگرافیک و استاندارد مهارت‌های ارتباطی در حیطه‌های کلامی، شنوایی و بازخورد بود. در نهایت برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و آزمون‌های T مستقل، ANOVA و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری کمتر از ۰/۰۵ تحلیل گردید.
یافته ها: در این مطالعه ۳۸/۱% از دانشجویان پسر، ۸۳/۳% مجرد نیز بودند. میانگین و انحراف معیار سن و معدل دانشجویان به ترتیب۳/۱۳ ± ۲۱/۵۰ سال و ۱/۵۳ ± ۱۶/۹۸ نمره بود. در این مطالعه ۶۰/۵% (۱۷۰ نفر) از دانشجویان دارای مهارت ارتباطی خوب و ۳۸/۴% (۱۰۸ نفر) متوسط بود. آزمونT مستقل اختلاف معنی‌داری را در بین میانگین نمره مهارت‌های ارتباطی و نیز ابعاد آن بر حسب وضعیت محل سکونت نشان نداد ( ۰/۰۵< P)اما در ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی معنی‌داری را بین معدل و بعد کلامی مهارت ارتباطی وجود داشت(r=۰/۱۴۳,p=۰/۰۴۵)
نتیجه‌گیری: میانگین و انحراف معیار نمره بعد کلامی و بعد شنوایی مهارت‌های ارتباطی بر حسب جنس تفاوت معنی‌داری را نشان داد (۰/۰۵>P) و میزان مهارت کلامی دانشجویان دختر نیز بهتر از دانشجویان پسر گزارش شد. همچنین لازم به ذکر است، در حد امکان، از کارگاه‌های مؤثر جهت افزایش مهارت‌های ارتباطی دانشجویان استفاده کرده و منجر به ارتقای مهارت‌های ارتباطی آنان شد. زیرا در صورت موفقیت، می‌توان به تربیت مناسب دانشجویان پزشکی امروز و ضامنان سلامت آینده امیدوار بود.
