اهداف: تعیین عوامل مثبت و منفی موثر بر یادگیری مهارت‌های بالینی برای کاهش مشکلات و افزایش میزان بهره‌وری بسیار مهم است. از آنجا که نظرات دانشجویان به‌عنوان عنصر اصلی آموزش، می­تواند راه‌گشای برنامه‌های آینده باشد، پژوهش حاضر به‌منظور تعیین میزان بهره­وری در آموزش بالینی، از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت.

  روش­ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 150 نفر از دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که به­روش سرشماری انتخاب شدند، در نیمسال دوم سال تحصیلی 86-1385 انجام شد. به­منظور جمع­آوری اطلاعات از پرسش‌نامه ­ای پژوهشگرساخته شامل دو بخش خصوصیات فردی و معیارهای بهره­وری استفاده شد. در معیارهای بهره­وری، 5 حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط آموزشی و نظارت و ارزشیابی بررسی شد. داده­ها ب ه­کمک

  نرم­افزار SPSS 13 با روش­های آماری توصیفی و آزمون T تک­نمونه­ای تحلیل شد.

  یافته­ها: میانگین امتیازات بهره­وری در آموزش بالینی در حیطه اهداف و برنامه­ریزی آموزشی 5/4 ± 5/20، در حیطه مربی 6/4 ± 15، در حیطه برخورد با دانشجو 2 ± 4/8، در حیطه محیط آموزشی 6/1 ± 10، در حیطه نظارت و ارزشیابی 9/1 ± 9/7 و به­طور کلی 2/12 ± 8/61 بود. بیشترین امتیاز بهره­وری در حیطه اهداف و برنامه­ریزی آموزشی و کمترین آن در حیطه نظارت و ارزشیابی بود.

  نتیجه­گیری: میزان بهره‌وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، در 5 حیطه آموزش بالینی در حد متوسط است. افزایش انگیزه در پرسنل مراکز بهداشتی- درمانی برای همکاری در امر آموزش بالینی پیشنهاد می­شود.