1- دانشگاه فرهنگیان گرگان ، Alireza.badeleh@gmail.com 2- دانشگاه آزاد تهران مرکز 3- دانشگاه فرهنگیان تهران
چکیده: (2474 مشاهده)
مقدمه: امروزه نظام آموزش‌وپرورش ما به‌طور ملموس با چندگانگی‌زبانی و مسائل ناشی از آن، ازجمله ناکارآمدی مهارت‌های‌ارتباطی روبرو است؛ بنابراین هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر یادگیری‌ترکیبی و روش‌خودراهبر بر زبان‌آموزی و ایجاد مهارت‌ارتباطی نوآموزان دو زبانه‌پیش‌دبستانی است. روش کار: برای پژوهش از روش شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه‌نوآموزان 5 ساله دوزبانه مدارس پیش‌دبستانی شهر کرج بود؛ از بین 50 مدرسه پیش‌دبستانی و مهدکودک‌گلبرگ که دارای بیشترین نوآموز دوزبانه بود انتخاب شد و بدین صورت تصادفی 36 نوآموز دوزبانه، انتخاب و به صورت تصادفی به سه‌گروه 12 نفری تقسیم شدند سپس بر روی هرگروه به‌صورت تصادفی، هر سه‌روش سنتی، ترکیبی و خودراهبر اجرا شد. ابزار مورد استفاده شامل‌پرسشنامه‌های محقق‌ساخته زبان‌آموزی و مهارت‌های‌ارتباطی بود که روایی پرسشنامه‌ها توسط اساتیدگفتاردرمان و متخصصان‌‌آزمون‌ساز بررسی و پس از انجام اصلاحات لازم بر روی گویه‌های پرسشنامه‌ها، پرسشنامه‌ها مورد تائید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه‌ها با استفاده ازضریب آلفای‌کرنباخ، به‌ترتیب 81/0 و 83/0 به دست آمد. جهت تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار تحلیل آماری spss به صورت آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس(اندازه‌گیری‌های مکرر)) استفاده شد. یافته‌ها: با توجه به یافته‌ها روش‌های ترکیبی، خودراهبر و سنتی بر زبان‌آموزی و مهارت‌های ارتباطی دانش‌آموزان تاثیر معناداری دارند.
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان‌داد که روش یادگیری ترکیبی به طورمعناداری نسبت به دو روش خودراهبر و سنتی تاثیر بیشتری بر یادگیری زبان‌آموزی نوآموزان دوزبانه دارد و روش یادگیری‌خودراهبر به طور معناداری نسبت به دوروش ترکیبی و سنتی تأثیر بیشتری بر یادگیری مهارت‌های ارتباطی نوآموزان دو زبانه دارد.
