اهداف: بی‌تردید توانمندی، توسعه و استقلال واقعی کشورها با توانایی آنها در تولید علم و توسعه فعالیت‌های تحقیقاتی نسبت مستقیم دارد. این پژوهش با هدف تعیین موانع انجام تحقیقات از دیدگاه اساتید و کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد.

  روش­ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلیِ مقطعی که در سال تحصیلی 85-1384 انجام شد، 480 نفر از اعضای هیات علمی و کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد به روش نمونه‌گیری سرشماری (برای اعضای هیات علمی) و خوشه‌ای تصادفی (برای کارکنان) وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای شامل سه بخش خصوصیات فردی، موانع سازمانی و موانع فردی براساس مقیاس لیکرت بود. آنالیز داده‌ها با استفاده از آزمون‌های T دانشجویی ، مجذور کای و آنالیز واریانس انجام شد.

  یافته­ها: در مجموع 452 پرسش‌نامه عودت داده شد. مهم‌ترین موانع انجام پژوهش به‌ترتیب "عدم ایجاد انگیزه در پژوهشگران"، "کمبود وقت و مشغله زیاد"، "مقررات دست‌وپاگیر اداری"، "عدم استفاده از نتایج تحقیق" و "ناتوانی ترجمه مقالات فارسی به زبان‌های دیگر" بودند. کم‌اثرترین موانع "بی‌علاقگی به امر پژوهش"، "ناتوانی در استفاده از کامپیوتر" و "مفیدنبودن پژوهش برای بیمار" بودند. میانگین نمره موانع سازمانی بیشتر از میانگین نمره موانع فردی بود (0001/0>p). تفاوت آماری معنی‌داری بین میانگین نمره موانع سازمانی و فردی انجام پژوهش بین اعضای هیات علمی و کارکنان وجود داشت (0001/0>p ) .

  نتیجه­گیری: لزوم از بین بردن موانع از طرف معاونت پژوهشی دانشگاه، مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی- درمانی احساس می‌شود.