اهداف. این پژوهش به­منظور امکان‌سنجی و بررسی موضوعات آموزش غیرحضوری در نظام آموزش‌های عقیدتی- سیاسی، جایگاه و شیوه‌های اجرای آن انجام شد.

  روش­ها. برای پاسخ به سئوال‌های تحقیق، مطالعاتی در دو بخش کتابخانه‌ای (نظری) و میدانی (پیمایشی) با حجم 100 نفر نمونه متشکل از کارشناسان، مدیران و مربیان عقیدتی- سیاسی انجام گرفت.

  یافته­ها. 90% افراد اجرای آموزش‌های عقیدتی- سیاسی را به­صورت ترکیبی (حضوری و غیرحضوری) مورد تأیید قرار دادند. 47% افراد دروس عقاید، 64% دروس احکام، 65% دروس معارف، 85% دروس تاریخ اسلام، 49% دروس اخلاق، 78% دروس دانش سیاسی و 76% دروس نظام دفاعی را برای غیرحضوری‌شدن مورد تأیید قرار دادند. 34% از نمونه آماری دوره‌های بدو خدمت، 75% دوره تداوم، 71% دوره‌های طولی و 73% دوره‌های بصیرت را برای غیرحضوری‌شدن مناسب دانستند. 81% افراد آموزش غیرحضوری را برای گروه فرماندهان و مدیران، 82% برای گروه عموم مدیران، 59% برای گروه عموم نیروها و 91% برای گروه اساتید و مربیان مناسب تشخیص دادند.

  نتیجه­گیری. برای استقرار نظام آموزش غیرحضوری، به ویژه استقرار آن در داخل نظام سنتی (حضوری)، آمادگی در زمینه­های گوناگون لازم است.