مقدمه. آموزش باید متوجه آینده باشد و به چشماندازهای آینده بنگرد، زیرا اگر آینده را نشناسیم و نتوانیم آن را تعریف یا ترسیم نماییم، چگونه میتوانیم ورودیهای جدید سازمان را برای دنیای ناشناخته فردا تربیت کرده و آماده سازیم؟ از اینرو، از با اهمیتترین مبانی برنامه‌ریزی آموزشی، پیشبینی و آیندهنگری وقایع و فعالیت سازمانها است. پیشبینی در چارچوب برنامه‌ریزی آموزشی و استراتژیک بهمنظور ایجاد حیات درازمدت و ترسیم افق برنامهها، فعالیتها و منابع در هر سازمان لازم و ضروری است. پیشبینی، شناخت محیط آتی و عوامل موثر بر آن و یافتن تهدیدها، تنگناها، موقعیتها و فرصتهای سازمان در آن محیط است. از اینرو، آگاه بودن نسبت به فرصتهای آتی داخل و خارج از سازمان، نقطه آغاز برنامه‌ریزی آموزشی است و عدم توجه به آن، محصول برنامه‌ریزی آموزشی را با آسیبپذیری روبهرو میسازد. این مقاله مروری به تشریح و بسط نقش پیشبینی و آیندهنگری و تبیین مدل tows در برنامه‌ریزی استراتژیک آموزشی پرداخته است.
نتیجهگیری. اگر قرار باشد که محصول برنامههای آموزشی، بر موقعیتهای جدید منطبق یا مسلط شوند، چالشها و چشمانداز آینده سازمان باید در مرحله نیازسنجی آموزشی تا حد امکان روشن و تبیین گردند.
Hamidzade M. S., Fathi Vajargah K.. Futurism in the educational systems with the organizational approach. Educ Strategy Med Sci 2009; 2 (1) :15-16 URL: http://edcbmj.ir/article-1-21-fa.html
حمید‌زاده محمدصادق، فتحی واجارگاه کوروش. آینده نگری در نظام های آموزشی با رویکرد سازمانی. دوماهنامه علمی- پژوهشی راهبردهای آموزش در علوم پزشکی. 1388; 2 (1) :15-16
