مقدمه. گروه، تجمع دو نفر یا بیشتر است که کنش و واکنش دارند، از قوانین خاصی پیروی می­کنند، به نیازهای یکدیگر علاقمندند و از طریق تفاهم و وحدت عمل درصدند به اهداف مشترک نایل آیند. حل مسأله توسط گروه تحت تأثیر عواملی مانند تعداد اعضای گروه، انسجام گروه، اختلاف موقعیت، شخصیت افراد و محیط فیزیکی قرار می­گیرد. در گروه­های کوچک تعداد اعضاء محدود است؛ به­طوری­که هر عضو با دیگر اعضاء، ارتباطی رودررو و بدون واسطه داشته و هر کدام از اعضاء نقش خاصی در گروه دارند و نقش­ها از هم متمایز است. در گروه­های کوچک میزان مشارکت و صحبت صریح به مراتب بیشتر از گروه­های بزرگتر است. همچنین همکاری گروهی و احساس دوستی بین اعضاء بیشتر است و تفکر انتقادی در افراد تقویت می­شود. در روش آموزش در گروه­های کوچک، فراگیران از نگرش­ها، احساسات، عقاید و دلایل رفتار دیگران آگاه می­شوند و پس از آن نگرش­های خود و دیگران را نقد و بررسی می­کنند و سپس به تغییر و تطبیق نگرش­های خود در مسیر تحلیل و ارزشیابی نگرش خود می­پردازند.

  نتیجه­گیری. یکی از مهم­ترین دلایل استفاده از گروه­های کوچک، افزایش مهارت­های فراگیران و شکل دادن به نگرش آنها است که این، به­خصوص باعث توسعه مهارت­های بالینی در کلینیک­ها و مراکز بهداشتی درمانی می­شود.