|
بررسی صلاحیت بالینی مدرسین سطوح مختلف پرستاری از دیدگاه دانشجویان
|
جواد دهقان نژاد1   ، مژگان لطفی1 ، سوسن ولیزاده1 ، عباس داداش زاده1 ، مصطفی بافنده زنده2 |
1- علوم پزشکی تبریز
2- علوم پزشکس تبریز ، bafandehzendeh@gmail.com |
|
|
چکیده: (3307 مشاهده) |
مقدمه: آموزش بالینی، بخش اعظم آموزش های پرستاری را شکل می دهد و داشتن صلاحیت بالینی مدرسین، عامل مهم در انتقال دانش، مهارت و نگرش به دانشجویان است. تنوع سطوح مربیان و نبود روش آموزشی بالینی یکسان باعث شده هر مربی بر اساس توانمندی خود عمل کند لذا بررسی صلاحیت بالینی مدرسین ضروری به نظر می‌رسد.
روش‌ها: این مطالعه توصیفی بر روی 165 دانشجوی پرستاری و اتاق عمل انجام گرفت. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه ای دوبخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و ویژگی‌های صلاحیت بالینی بود که در پنج حیطه شامل ویژگی های فردی، روابط بین فردی، مهارت های آموزشی، ارزشیابی بالینی و قدرت مدیریتی طراحی‌شده بود. دامنه امتیاز از صفرتا شش بود و جهت تجزیه‌وتحلیل داده ها از نرم‌افزارspas استفاده شد.
یافته‌ها: یافته ها نشان داد میانگین سنی دانشجویان 5.9±21 بود. میانگین کل نمره کسب‌شده برای صلاحیت بالینی اساتید دکتری پرستاری (1.1± 5.1) ، دانشجویان دکتری (1.1± 4.7)، مربیان (1.2± 4.48) و همکار بیمارستانی (1.3± 4.41) بود. و64.5 % از دانشجویان داشتن مدرس بالینی در سطح دکتری را ترجیح می‌دهند. در حیطه صلاحیت بالینی بیشترین امتیاز مربوط به ویژگی های فردی و کمترین امتیاز در نحوه ارزشیابی بالینی و قدرت مدیریتی بود.
نتیجه‌گیری: اساتید دکتری پرستاری از نظر دانشجویان نسبت به بقیه مدرسان از صلاحیت بالینی بهتری برخوردار هستند و افزایش مدرسان دکتری مستقر در بالین می تواند در بهبود آموزش بالینی مؤثر باشد. همچنین برنامه‌ریزی در مورد نحوه ارزشیابی بالینی یکسان و افزایش قدرت مدیریتی، باعث ارتقای صلاحیت بالینی مدرسین می شود. |
|
| واژه‌های کلیدی: صلاحیت بالینی، مدرسین پرستاری، دانشجویان پرستاری |
|
|
متن کامل [PDF 458 kb]
(938 دریافت)
|
نوع مطالعه : پژوهشی اصيل |
موضوع مقاله:
تعامل دانشجویان با آموزش
دریافت: 1397/6/19 | پذیرش: 1397/11/24 | انتشار: 1399/4/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
